De liefste mensen zorgen voor de stralendste lichtpunten.
Zo kregen wij de afgelopen week maar liefst dríe verrassingen op rij…

Het begon met een mij onbekende vrouw die voor ons raam verscheen.
“Namens mijn zus breng ik deze mand”, zei ze. En ze zette een mand vol lekkers op onze tuinbank.
Haar zus bleek de moeder van een klasgenoot van Sietse, die tijdelijk met haar gezin in hun vakantiehuis verblijft.
“Maar… waarom krijgen wij dit dan?” stamelde ik verbouwereerd.
“Omdat jullie zo ziek zijn geweest en mijn zus zich kan voorstellen dat het in deze tijd waarschijnlijk extra pittig is om voor Sterre te zorgen”, zei de vrouw.
Een veelzeggende stilte van mijn kant, die ook terug in huis nog wel even voortduurde…

De volgende dag bracht een andere vrouw, die ik alleen van gezicht ken, een prachtige bak met eieren. Echte én chocolade-exemplaren. Oók namens die lieve moeder van Sietse z’n klasgenoot…

Een paar dagen daarna belde de moeder. Namens alle ouders van Sietse z’n klasgenoten, werd er zondagavond een 3 gangen-diner bij ons thuis bezorgd, vertelde ze. Wij hoefden alleen maar de tafel te dekken…
Voor de derde keer tranen in onze ogen.
Deze ouders zouden even geleden een actie op touw zetten om geld in te zamelen voor onze Stichting Ster, maar dat werd afgelast vanwege de corona-maatregelen. Nu kregen wij dit diner om ons een hart onder de riem te steken.

Zij wisten het niet, dat wij er even doorheen zaten. En tóch wisten ze het. Blijkbaar.
Het hielp om ‘gezien te worden’. Wij kunnen er weer tegenaan. Hartverwarmend, allemaal.

Mild mogen we zijn, tijdens deze crisis. Mild voor onszelf, en mild voor de ander. Mild qua wat we vragen en mild qua wat we verwachten, bedoel ik dan.

Gelukkig zijn veel mensen ook mild. Er ontstaan mooie initiatieven; nieuwe tekenenen van verbinding.
Dat is prachtig!

Maar… niet iedereen lijkt mild gestemd.
Zo sprak ik laatst een juf die vertelde dat verschillende ouders boos waren; op haar en op de school waar zij werkt.
Ik zag alleen maar een juf die alles deed wat binnen haar vermogen lag om haar leerlingen van een afstand les te geven, terwijl ze thuis ook nog haar eigen kinderen moest ‘vermaken’.

“Waar kunnen die ouders nou boos om zijn?” vroeg ik een andere, vorig jaar gepensioneerde juf.
“Oh, al heb ik hier niemand over gesproken, dat kan ik zó opsommen”, antwoordde zij ervaren.
“De één vindt dat er te weinig lesstof wordt aangeboden, de ander vindt het te veel, weer een ander vindt de instructies onduidelijk. En ga zo maar door.”
Tja. Blijkbaar is het extreem moeilijk om het voor iedereen goed te doen.

En dan alle ouders zelf. Wij geven onze kinderen nu plots fulltime thuisonderwijs, terwijl we ook nog moeten proberen om (tussendoor) ons eigen werk te doen. Eigenlijk is het niet reeël. Niet voor leerkrachten en niet voor ons.

Maar het kan (even) niet anders. En juist daarom pleit ik voor mildheid.
“Kalmte kan je redden”, zegt Mark altijd.
“Mild zijn ook”, voeg ik daar nu aan toe.

Lopen is één van mijn grootste hobby’s. Al jaren; als twintiger ontdekte ik SNP Natuurreizen en liep met vriendinnen en mijn ex door de prachtigste gebieden in België en Frankrijk. Gemiddeld zes uur per dag bossen doorkruisen en heuvels op en af klauteren, wat gaf dat een energie!

Veel later, na Sterres geboorte, raadde onze vriendin Anja Mark en mij aan om te (blijven) wandelen.
“Als je loopt, verwerk je”, zo luidde haar devies. Ook Mark ontwikkelde toen de liefde voor lopen en sindsdien maken we samen zo vaak mogelijk de mooiste rondes door onze buurt.

Ironisch is het wel, want Sterre kan natuurlijk niet lopen. Soms kijken Mark en ik verlekkerd op internet naar wandelreizen door de indrukwekkendste buitenlanden. “Over een paar jaar…”, zeggen we dan.
Als de kinderen ouder zijn, gaan we zeker op verdere loopreizen. Wie er dan voor Sterre zorgt, dat weet ik nog niet. Komt tijd, komt raad, daar geloof ik in.

Tot het zover is, lopen wij verder door ons geliefde Waterland. Want de meditatieve kadans waar je in terechtkomt als je simpelweg je ene voet voor de andere zet en maar dóórgaat, daar zijn we allebei behoorlijk aan verslaafd.

Pittig was het, de afgelopen week. Met een flink zieke Sietse (6 dagen koorts, hoesten, overgeven; Corona of niet, that’s the question) het thuisonderwijs aan Sterre geven. Gelukkig is thuisonderwijs voor ons niets nieuws, dat heb ik Sterre de afgelopen jaren veel vaker gegeven.

De échte Corona-angst hadden we trouwens al gehad, een week eerder. Sterre was een paar dagen verkouden en hoestte, en toen hoorden we dat iemand van haar school, met wie Sterre uitgebreid contact had gehad, positief was getest. Of Sterre ook Corona heeft gehad, daar komen we waarschijnlijk nooit achter, maar het zou me niet verbazen.

Maar ik denk nu eigenlijk niet aan ons. Ik denk aan de mensen die het écht zwaar hebben. In Brabant, in Italië, in de zorg, in andere vitale beroepen. Ik denk aan iedereen die hard wordt getroffen door deze voor velen onverwachte crisis. En in het bijzonder denk ik aan ouders van kinderen die nog zorgintensiever zijn dan onze Sterre. Want veel van deze ouders moeten nu alle zorg en hulp zelf leveren.
Ik hoop dat de mensen aan wie ik denk lichtpunten op hun pad mogen (blijven) zien.

De dag dat mijn oma overleed, was ik naar een inspiratie-evenement voor tijdschriftenmakers. Op mijn hakken die ik vlak daarvoor letterlijk had afgestoft, want sneakers draag ik nu eenmaal vaker sinds ik meerdere keren per dag kinderen naar school en clubjes breng en weer ophaal.

Was ik eigenlijk nog wel een tijdschriftenmaker? Ik wist het zelf niet.

Ik heb daar een opleiding voor gevolgd en het een tijd gedaan. Ooit begon ik als columniste, later werd ik freelancer, daarna journalist en redacteur in vaste dienst, vervolgens chefredacteur en uiteindelijk opnieuw freelancer. Schrijver ben en blijf ik altijd, maar had ik ook nog feeling met bladenmaken?

Op de inspiratiedag woonde ik lezingen bij, kletste met bekende gezichten, maar… ik voelde me niet helemaal op mijn gemak. De wereld van (online) strategieën; ik kon er niet (meer) goed bij. Ik pas juist steeds minder strategieën toe in mijn leven. Alles gaat steeds meer vanzelf. En ik loop automatisch, door wat ik dagelijks meemaak, over van inspiratie. Schrijven heeft me gelukkig nog nooit moeite gekost.

Mijn hakken knelden steeds meer, en toen zag ik in een korte pauze dat Mark twee keer had gebeld. Oma is overleden, wist ik.
De laatste lezingen besloot ik te skippen. In de metro stelde ik vast dat ik bladenmaken nog altijd fantastisch vind, maar zelf alleen in staat ben om content te produceren die rechtstreeks vanuit mijn hart komt.
Thuis schoof ik mijn hakken weer achterin de kast. Een tekst schrijven voor de begrafenis van mijn oma, dat stond mij nu eerst te doen.