De nacht kan zo zwart
zo lang
zo hard zijn
als je niet slapen kunt

Je zorgen van klein
naar groot
tot onmetelijk
als je niet vergeten kunt

Houd vol tot de dag
de redding nabij
in de vorm van
ochtendlicht

En kijk naar het leven
waarom jou dít wordt gegeven
met je ogen weer open
een heel ander gezicht
met een nieuwe blik
op de toekomst gericht.

Op ons bankje in de zon
vergeet ik alles om mij heen
wat ooit werd gezegd of is verzwegen
wat werd beweerd of is geschreven

Kijkend naar wat de stralen raken
en hoe ze dat nog mooier maken
van een bloem tot zelfs een steen
het warme licht verzacht meteen

En al was ik eerst verdrietig of moe
alleen het NU doet er nog toe.

Als plots doordringt
wat jou is overkomen
waardoor je dromen
verder weg lijken
dan ooit

Hoe moet je daarna weer
tot jezelf komen
terug naar je kern
en waar je voor stond
nog voordat je leven leek te zijn vergooid

Stil zijn is het enige
wat ik bedenken kan
want juist stilte
fluistert vaak antwoorden
en misschien brengen die je verder, dan.