Kaarsjes

Elke avond vertel ik onze zoon hoeveel ik van hem houd en hoe blij ik ben dat hij in ons leven kwam. Dat hij Mark en mij als ouders koos en Sterre als grote zus, met wie hij zo verbonden is. 

Maar deze avond, de laatste waarop hij zes jaar zou zijn, koesterde ik hem nóg meer dan normaal. Ik bleef fluisteren hoe dankbaar ik ben dat hij ons gezin compleet maakte. 

Mijn, onze zoon. Een heerlijke groep 3’er en ons enige kind met wie het leven ‘normaal’ en vanzelf verloopt. Wat genoot ik er de afgelopen twee jaar van om met hem naar zwemles te gaan en wat geniet ik er nu van om hem wekelijks naar dans- en zangles en voetbal te brengen. Zijn lijf kent geen beperkingen, hij kan elke beweging maken die hij wil; hoe eenvoudig kan het leven zijn?

Steeds meer neemt Sietse op een natuurlijke manier zijn ruimte in binnen ons gezin en dat mag – en moet – ook. Mark, Sterre en ik maken maar al te graag (meer) plaats voor onze jongen.

Vaak ervaar ik het zo dat ons leven intenser is door wat wij met Sterre hebben meegemaakt en op een bepaalde manier nog dagelijks meemaken. Daarom koester ik mijn zoon zo bewust. De dag na deze mooie avond blaast hij – flink verkouden, maar oh zo vrolijk – zeven kaarsjes uit.